Bir Köy Ziyareti

Köy ziyaretlerimiz genelde önemli bir olay veya önemli günler sebebiyle yapılır..arabası da olmayınca insanın daha çok uzuyor gözünde yollar...oysa uzak desen uzak değil yakın desen yakın değil ama köye gitmek şehirli olduktan sonra ağır geliyor insana.
Bir kaç ay önce gidişimizin sebebi bir cenazeydi..cenaze evinin pencereleri beni dünyaya getireceklerin dünyaya geldikleri ve büyüdükleri eve bakıyordu.
Kahvelerin yakıtı  ispirto olan minik bir ocakta pişirildiği,dört ayaklı sobanın sürekli yandığı,duvarlar boyu rafların olduğu ninemin evine..

Cenaze kaldırılırken sessizlik havlayan köpekler oynaşan çocuklar kapılarda pencerelerde avuçları açık dua eden insanlar vardı..kimileri ise pencerelerin arkasında sessizce yüzleri görünmeden dua ediyordu,yukarıdaki resimdeki gibi..

Köy sokaklarında dolaşmaya çıktık sonra..daracık sokakların içinde herşey sağımdan solumdan geçti durdu..
Defalarca sevinçle yokuş aşağı koşarak dizlerimi parçaladığım sokak..defalarca akşam vakti karpuzcuya yetişmek için nefes nefes çıktığım sokak..

Çocukken evlerin ve kafesli pencerelerin Osmanlının hükmettiği dönemde inşaa edildiğini bilmiyordum..Köyümüzün adını bir Osmanlı Paşasından aldığını da..

Herşeyde olduğu gibi köylerin de doğallığı ve orjinalliği yavaş yavaş elden gidiyor..güzel evler kocaman binaların arasında boyun eğiyor..çocuklarını çok sevdiklerinden dolayı boyun eğip hayır diyemeyen anne babalar gibi..

Evimizin takvimi hala duvardaydı..terk edildiği günde durmuş zaman..toz duman içinde herşey..
Kurban bayramında etlerin dinlendirildiği kocaman çengeller ağlar içinde..yerlerde kabak çekirdekleri,dolapların içinde el yazısı mevlid-i şerif yaprakları çorap kutusunda Kur'an'i kerimler,pencerelerin çoğu açık vaziyette zemin gıcırdamakta...

Hatıralar gibi..herşey tozlanmış,yaşanmışlıklar gibi herşey unutulmuş..hayat gibi herşey yok olmaya yıpranmaya ve son bulmaya mahkum edilmiş.

Aklımdan gitmiyor..Çocukluğumun mutluluktan çığlık çığlığa can atarak çiçek açtığı bu ev yavaş yavaş yok oluyor,yıkılıyor.

Hatıralarım yıkılıyor,seviçlerimi örümcekler ağlarına hapsediyor,karşı koyamıyor kurtaramıyorum.. ve ben sallanan merdivenin basamaklarından çıkarken hala korkuyorum.

Korktuğum halde o eve gitmekten kendimi alamıyorum..