Liman

Bir zaman dilimi vardi eskiden..bazen ogle vaktiydi bazen aksam saatleri..
Bir araya toplanarak hic bir teknolojiye gerek duymadan,aglara baglantilara kablolara veya telefonlara ihtiyac olmadan birbirimize baglandigimiz ve cogaldigimiz zaman dilimleri..
Herseyi daha net daha sessiz daha gorselsiz ve kesinlikle daha alis verissiz ve telassiz yudumladigimiz zaman dilimleriydi bunlar..

Elle tutulan gozle gorunen dostluklar da mevcuttu bu zaman dilimlerinde..
Ucu hic bir yere dokunmuyordu..
Bu dostluklarin bastigi yer yureklerdi cunku..

Elini uzatsan dokunabilecek kadar,yasarsa gozleri yaslarini silecek kadar samimiyet fokurduyordu yurekler..
Kalplerin ve gozlerin,bedenlerin ve kelimelerin alisverisi yapiliyordu bu zaman dilimlerinde..

Herkes ve hersey degildi mantik o zaman..o zamanlar mantik sadece kalp almak gonule girmekti hatta ve hatta dostu bulmakti tek meziyet ve hedef..

Sonra yeteneklerimizi kesfettirdiler..hayatimiza kocluk etmek isteyen uften puften meslekler tureyince,zeminimizi sarstilar..
Bize hic de uygun olmayan,sonuc itibari ile hic de ihtiyacimiz olmayan bir yasam sablonu cizdiler..

Insanligimiz dostluklarimizi bir beklenti ve bir maksat ve amac ugruna ertelemeye,vakit bulamamaya,yogunlugu mantikli bir sekilde aciklayamadigimiz zamanda basladi..

Dostluklar yillarda surebilirdi oysa..oysa yeminler dahi o kadar kolay edilebiliyordu ki o zaman dilimlerinde..
Cocukluk yillarindan baslayan,evlilik orta yaslilik ve ihtiyarlik donemlerine kadar surulmesi arzulanan dostluklara coktan salladik mendillerimizi..

Eyvallah..

Gorusmek uzere bile demedik..
Vefayi da bindirdik bir gemiye,istikametini bilmedigimiz bir yola cikan bizdik oysa..dostluklarimiz disarida,yakinimizda..orada..burada..
Dostluklar hep bekleyecekler bizi limanda..

Dilerim limanimiza..dostlarimiza donmeyi basarabiliriz..

Sevgilerimle..