Serçeler ve Cam Kırıkları

-Bir türlü yerine oturtamıyorum yardım etsene!
-Defalarca denedin olmuyor işte boşver..
-Ya nasıl soğukta mı duracağız,peki ya çocuklar?
-Çocuklar battaniyenin altında üşümezler nasılsa..

..annem kendisi de yanımıza sokularak sinirden evin alçak tavanından fırlamaya hazır babamı bu cümlelerle sakinleştirmeye çalışıyordu..

Hava nasıl soğuk dışarısı nasıl rüzgarlı ve ne gariptir ki..rüzgarı en çok çatısı alçak evler hisseder..belki küçük oluşları rüzgarın azametini ve büyüklüğünü daha da çok hissettirir hatta büyütür de bazen..

Hele çocuksan ve soğuktaysan ve seni ısıtmak için bir sobanın başında yüzü gözü isten kararmış anne-babanın konuşmalarına şahit olduysan..

Hem tebessüm ettiren hem de özlem uyandıran durumlar..

Sobanın boruları bir türlü yerine oturmuyor,oturtursun kenarından ekleme yerinden duman kaçırır..ev duman kokar is kokar..soba çekmez..rüzgar çevirir evin içi duman olur soba çekmez odunlar ateş almaz gaz dökersen kağıt koyarsın çamakla kibritle tutşturmaya çalışırsın ancak sonuç hep hüsrandır..

Bahçede bir nar ağacı bir şeftali ağacı bir de çeşmemiz vardı..nar ağacının yaprakları küçük oldukları için bahçenin her yeri bu yapraklarla dolardı..
Çıplak dallarına serçeler konardı..saksağanlar konardı bazen..bütün kuşlar aç gelir bahçemizden tok bir şekilde ayrılıyordu..

Kapıyı ne zaman açsan evin içi sararmış yaprak dolardı..ve rüzgar tekrar tekrar evimize girmeyi bir şekilde başarıyordu..

Ne zaman kar yağsa odun yığının üzeri beyaz yastıklarla dolardı..dokunmaya kıyamazdım ordaki karlara..
Annem odun getirmemi istediği zaman o beyaz yastıkları bozmamak içindi belki odun getirmeyi hiç sevmeyişim...yoksa soğukta dışarı çıkmayı istemediğimden değil..

O küçük karlı bahçeye ne ceylanlar,ne alageyikler ne küheylanlar uğrardı..hayallerim o kadar çoktu ki..
Dünyanın her yeri her karlı ülkesi her tüten bacası her kibritçi kızı o bahçeye uğrardı..

Giriş kapısının rengi en son turkuvaz mavisiydi..
Giriş kapısının üzerinde cam kırıkları var..kıymetli ev eşyalarımız yoktu..lüks denilecek hiç bir şeyimiz yoktu aslında ama kapının ve evin bahçesini muhafaza eden duvarın üzerinde beton harcına batırılmış cam kırıkları vardı..
Güvencemiz buydu..alarmımız polisimiz buydu bizim..

Ne kadar da güvenliydi ama..gece bir ses duysan aklına hemen o cam kırıkları gelirdi de sakin bir şekilde yatağında yer değiştirip devam edebiliyordun uyumaya..rüzgar sesi de uyutuyordu ya seni ..

O ev yıkıldı yıllar sonra..
Yerine üç katlı bir apartman dikildi..
O evin yıkılmasını istemezdim sorulsaydı fikrim ..betonu hiç sevmezdim..hala da sevmiyorum..
İçimi sızlatan tek şey o evin elimde çok az resimleri oluşu..
O evi tekrar görebilmek için şimdi..bu gün..neler neler..vermezdim..

Neler neler..