Kendimizi tanımak-Yemen

İkindi vakti TRT_TÜRK kanalının yayınladığı İstanbul Şehirleri belgesel tadında programını izlemek bir kaç gündür tutku haline geldi bende..
Yemek programların zirvede olduğu bu saatlerde kaçırmamaya özen gösterdiğim bu programda her gün Türklerin gelip geçtiği yerler Osmanlının bıraktığı izler dinimizin ortak güzelliklerini ve ana çizgilerini yansıtan ve yaşatan şehirlerin tanıtımını izlerken kendimi bazen uzak doğuda bazen arap ülkelerinde dolaşırmış gibi hissediyorum..
Ne yazık ki bir çok arap ülkesindeki haberlere ve ülkelerle ilgili bilgilere baktığınız veya kısa bir resim araması yaptığınız zaman karşınıza kan şiddet öfke kin İslamı karalayan cümleler ve yayınlarla karşılaşırsınız..

Batının bir planı mı bizim eksikliğimiz mi bilemiyorum.
Şahsen bir çok İslam ülkeleri hakkında bilgim çok az..üzülerek bu yayınıma zengin bilgiler eklemediğimi belirtmek istiyorum..

Batı o kadar işlemiş ki içimize ve biz buna o derece müsaade etmişiz ki nerden bakılırsa bakılsın şu anki yaşam tarzımız ve hatta günlük yaşantımız çocukları yetiştirme metodlarımız dahi onlara dayanıyor onlardan ilham alınıyor onlar taklit ediliyor..

Basit bir örnek olarak evimiz ve evimizdeki tarzımız eşyalarımızın seçimi düzeni..
Mutfağımız banyomuz yatağımızın yeri..
Banyomuz kıbleye doğru olur genelde ki tuvaletin kıbleye doğru olması asla uygun değildir dinimizde mesela..mutfağımız bir ordu besleyecek kadar olabildiğince geniş ferah ve gıda dolu..

Yatak odalarımızda televizyon ve benzeri elektronik cihazlar mevcut..
Her alanda kendimizi kaybettiğimize şiddetle inanıyorum..
Her alanımızda kendimizi oyalamak için mutlaka bir şeyler koyduğumuzdan anlıyorum bunu.




Köyüme gittiğim zaman köy olmasına rağmen dışarıdan beton bir binaysa görünen içi saray gibi döşenmiş bir ev olduğunu gördüğüm zaman el ayak uzatmak zor dahi oluyor..köy kavramından dahi utanır olduğumuz için köydeki evlerimizi dahi dizideki evler gibi döşer olduk..

İslam ülkelerine baktığım zaman onca güzellik ve köklerimizin şiddetle karalandığını ezildiğini yok edildiğini görüyorum..bunu herkes fark edebilir.. 
Fark ediliyor evet fark edildiği anda içi cız ediyor insanın..
İzledikçe ve onları gördükçe içi yanıyor insanın..
Evet o yapılarda o camiilerde o sokaklarda bize ait bir parçamız var..kayıp bir yanımız oralarda sanki düşüncesi hakim oluyor.

Yukarıdaki kare sadeliğin doğallığın insanın derinlik ve rahatlıkla yaşayabileceği bir alanı gösteriyor..
Evlerimizdeki onca eşya ve süsü tek tek inceleyecek olsak her biri orada neden var orada bulunmasının sebebini sorsak sanıyorum ki mantıklı bir cevabımız olmayacaktır...

Üzülerek tekrar belirtmeliyim ki kardeşlerimizin çocukları kardeşlerimizin eşleri anaları babaları kültürleri yaşam tarzları hakkında çok az bilgiye sahip olduğum için içim acıyor..
Hani bir hayal yaşatırım ya heğ içimde..
Durumum el verse bir gün mümkün olsa gezmek isterim dünyanın bir çok yerini diye..
Bu yerlerden ilki kesinlikle Fas olacaktır sonra Yemen olsun isterim sonra Türkmenistan olmalı vs..

İçimde ne Fransa hayali ne Londra izleri ne de batı ülkelerinin sembolleri yapıları binaları inşaat devleri yatıyor..

İçimde uyandırılmayan,katledilen..boğazlanan yeşermesine ve filizlenmesine müsaade edilmeyen İslam kültürünü öğrenmek arzusu yatıyor..
Nasıl ki küçüklüğüüzden beri aşılanıyorsa bazı şeyler,nasıl ki kanımıza karıştırılıyorsa işte onların yerine değiştirmek isterim gördüklerim ve bildiklerimi..
Kulaktan dolma öğrenmemeliydik alimlerimizi..
Büyük din alimlerimizin sayısının milyonlarca olduğunu duyunca insan üzüntü değil gurur ve onur hisleriyle kabarmalıydı..

Kendimi tanımıyorum..
Nasıl bir hayat yaşadığımı biliyorum..günlük neler yaptığımı neler ettiğii neyi nasıl yapacağımı biliyorum..
Bildiğim bir şey daha var bunların yanısıra duran büyük bir gerçek daha var..
Biz bu değiliz..
Bu yaşadığımız hayat tarzı yaşam stili bizim değil,kültürümüz değil bize ait değil..

Osmanlı döneminden kalan mezarlıklarımız var..bütün taşlardaki yazılar Arapça yazılmış..
Orada kim yatıyor bilmiyoruz..
Atalarımızın ölülerimizin mezar taşlarını dahi okuyamıyorsak..Onlar için bir fatiha dahi okuyamıyorsak..
Bu hale gelmişsek eğer üzülerek bir daha kendime şu cümleyi söylemek zorunda kalıyorum..

Kendimizi tanımıyoruz..

Sana bir mesaj gönderdim..

Aldın mı?