Anahtarlar kayıp

Annemlerdeydik..güzelce oturduktan sohbet ettikten sonra eve geldik.
Gece..ben 8 aylık hamileyim.
Anahtarları almak için çantayı açtım..baktım yok.
Yan ceplere baktım yine yok..iç gözlerine baktım tabii ki yok.
Ne yapıyoruz!..anahtarlar yok gidip alamıyoruz da..
Pencereleri yokladık hani olur da açık kalmış olan vardır diye..yok.
Hepsinde korkuluk var ön pencereler ise çift cam..
Ne yapıyoruz?
Çilingir arayamıyoruz numarası yok,kimseyi uyandıramayız geç olmuş..
Arka tarafa gittik çok şükür ki depo açıktı eşim demir kesme aleti ile  keseceğim dedi korkulukları.
Olmaz!..emniyet gözlüğü yok yüzüne gözüne bir şey kaçar dememe rağmen alıp kesti korkulukları,bende her parmağımın tırnağını yedim bu arada ve sorgulayıp durdum ''Allahım bunun hikmeti ne olabilir diye''neyseki kazasız evimize girdik çok şükür..
Aklıma takıldı o korkuluklar gece pencereyi açık tutup uyumaktansa kapatmayı tercih ediyordum yazın sıcağında..
Bir yere gitsem acaba arka pencereyi kitledim mi diye endişeleniyordum..
Doğumdan bir süre sonra havalar soğumuş sobaları yakmaya başladık..
Gaz sobası kullandığım için önce filtresini ve gerekli bakımını yapmıştık.
Ne var ki tamirci gaz akımını baya bir gevşetmiş olmalı ki soba tutuşunca 5dk'da müthiş alevli bir ateş görünüyordu sobanın camından..
Ürkütücü çünkü uzun süre sobayı yanar halde bırakamazsın dışarıya ise hiç çıkamazsın hele ben gibi zırt pırt senaryo üretme dönemindeysem.
Sobayı yaktım yandı güzel güzel,çocuklar yeni uyanmıştı,süt bez değişme kahvaltı ardından kahvemi alıp güneşli havada balkonun tadını ve son sıcak sabahların tadını çıkarayım dedim..
Dış kapımızı da yeni taktık kapıda kol yok süs bir kol dışında yani dışarıdan açılmayan türden bi kapı..kapandı mı kapanmıştır..
Eşim aramış oğlum telefonu bana vereyim derken kapı arkasından kapanıyor!
Kim kalıyor içeride?
Bebek ve deli gibi yanan bir soba..
Pencereye baktım kitli tabi ki açamıyorum giremiyorum deliriyorum..
Bebek anakucağında duruyor aksilik bu ya tepiniyor dönüyor ve battaniyyeye sarıyor kendini..ağlıyor.
Bu durumda eşimle telde konuşuyorum ''ne yapayım!'' çığlıklarımı duyuyor komşular..
Arka tarafa gittim (pencerenin korkuluklarını kesmiştik ya)yokladım o pencere de kitli..
''Camı kır!'' dedi eşim..
Elim ayağım titiriyor elime bir taş almışım ama kıramıyorum heyecandan.
Saolsun komşumun eşi sesleri duyunca gelip kırdı camı ve girebildim içeriye..
Kısa bir süre sonra bu iki olayı düşünürken hikmetlerini de gördüm elhamdülillah..
Eğer ben anahtarı annemde unutmasaydım pencerenin korkuluğu kesilmeyecekti..
Ve eğer pencerenin korkuluğu kesilmeseydi..kapı kapanınca bebeğe bir an önce ulaşmam için camı kırıp eve giremeyecektim..
Herşeyin bir hikmeti vardır derler..bunun da hikmeti buymuş..
Kimbilir belki yaşadığımız sıkıntıdan belki bir kaç günahtan da arınmış kefaretini bedelini ödemiş olmuşuzdur,inşallah...